En bok hänger på tork
Från iranska klichéer plockar gråa flyktfåglar
Röda ledare i blå jeans.
Jag frukar om pärlan i hans handsnäcka är inte samma radband
som vägvisade herrarna
herrar insvepta i dubbelmantel.

Och de trav på trav stängda böckerna trötta ögonlocken mattor under fötterna de paisleymönstrade speglarna avrättningar med sparris smak … ett skott surnar alla mina smak.

Nu när fingrar berör ett hörn av min hud
Nu när ögon berör ett hörn av min hud
Nu när läppar berör ett hörn av min hud

En annan hörna är glömskans hytt.

De fnittriga galenskaperna
träaktiga fågelskrämmasträdgård
hetta bladets leenden
de blicklösa körsbärs lila ögon
de gula tortyrernas körsbärs
på mina glas lilaaktiga.

Och min sammets klänning som inte blev en fallskäm
mellan alla dessa gröna viskande.


En bok hängd på tork
Från mina döda skratt.
Den plockar röda flyktfåglar.

2010- 12- 22


ترسمت دست نگیرد به قیامت تسبیح
جامی
کتابی بر بندِ رخت هایم آویخته
از کلیشه هایِ ایرانی پرنده هایِ طوسیِ مهاجر می چیند
رهبرانی سرخ در جینِ آبی.

می ترسم مرواریدهایِ صدفِ دست هایش همان تسبیحی باشد
که مردانِ خدا را پیچیده در عبایِ ریا به قیامت راه نبُرد.

و آن کرور کرور کتاب هایِ بسته پلک هایِ خسته فرش هایِ زیرِ پا
آینه هایِ بته جقه اعدام هایِ با طعمِ ریواس
تیری مزه هایم را ترش می کند

حالا که گوشه ای از پوستم را می لرزاند انگشت
گوشه ای از پوستم را می لرزاند چشم
گوشه ای از پوستم را می لرزاند لب

گوشه ای دیگر کلبه ها یِ فراموشی ست

دیوانگی هایِ خوش خنده
باغِ مترسک هایِ چوبین
لبخندهایِ تیغی داغ
بنفشه هایِ آلبالوئیِ چشم هایی بی نگاه
گیلاس هایِ زردِ شکنجه
بر شیشه هایم کبود.


و مخملِ پیراهنم که چترِ نجاتی نشد

لایِ این همه زمزمه هایِ سبز.
بر بندِ رخت هایم
کتابی آویخته
از مرده یِ خنده هایم
پرنده هایِ سرخِ مهاجر می چیند
استکهلم/چهارشنبه ۱ دی ۱٣٨۹ - ۲۲ دسامبر ۲۰۱۰